STRONA GŁÓWNA

Przez pierwsze lata powojenne we wnętrzach pałacowych kontynuowano magazynowanie zboża. Od 1951 r. w pałacu pojawili się lokatorzy prywatni, a w 1952 r. zaczął w nim funkcjonować dom kultury i biblioteka gminna. Dopiero wtedy rozpoczęto pierwsze od wielu lat prace remontowe w pałacu, obejmujące m.in. skotwienie murów, wymurowanie nowych przewodów kominowych i wymianę pokrycia dachowego. Problemy z finansowaniem sprawiły, że ich realizacja przeciągnęła się aż do 1958 r. W tym okresie przeprowadzono również pierwsze prace konserwatorskie i restauratorskie przy części polichromii ściennych w pałacu. Rozebrano wtedy wtórne, dziewiętnastowieczne przepierzenia w Sali z Pejzażem i Sali Egipskiej, co umożliwiło odsłonięcie zamalowane tam pejzaży. Po usunięciu późniejszych przemalowań oryginalną polichromię odkryto również na głównej klatce schodowej.
W ciągu następnych niemal trzydziestu lat obiekt nadal jednak nie był właściwie użytkowany – obok mieszkań prywatnych czasowo znajdowały się w nim biura zakładów obuwia, szkoła powszechna i klubokawiarnia, a na działalność kulturalno-oświatową (bibliotekę i ekspozycja pamiątek regionalnych) przeznaczone były natomiast tylko niektóre pomieszczenia. Poza zrealizowanymi w 1966 r. drobnymi pracami konserwatorskimi przy polichromiach, prowadzono tylko interwencyjne remonty, podejmowane zazwyczaj z dużym opóźnieniem, co doprowadzało do dalszego pogarszania stanu obiektu. Ciągłej dewastacji ulegały też obiekty w parku – rozebrano wówczas kasztel (sztuczne ruiny), stajnie cugowe, mostki, tzw. bramę wodną oraz część ogrodzenia od strony południowej, wycięto liczne zabytkowe drzewa i dokonano zniszczeń roślinności.

W obliczu dokonujących się w pałacu i parku dewastacji niewiele pomagały interwencje członków miejscowego Koła PTTK. Chcąc spopularyzować dobrzycki zabytek, zorganizowali oni w 1961 r. Ogólnopolski Rajd Turystów i Zjazd Społecznych Opiekunów Zabytków Województwa Poznańskiego. W latach późniejszych członkowie Koła wysyłali liczne monity do władz, petycje do ważnych osobistości, wreszcie starali się zainteresować sprawą prasę – zarówno regionalną, jak i ogólnokrajową, w której ukazało się szereg artykułów alarmujących o fatalnym stanie dobrzyckich zabytków. Starano się znaleźć również nowego użytkownika obiektu, zdolnego do wzięcia na siebie ciężaru prac remontowych i zabezpieczających – m.in. w porozumieniu z ówczesnym dyrektorem Muzeum Narodowego w Poznaniu zgłoszono pomysł powołania w pałacu Muzeum Portretu Wielkopolskiego.